Guð sést í sköpununarverkum sínum

Ég villtist inn á stjörnufræðivefinn og fór að skoða myndir af plánetunum í sólkerfinu okkar. Þær eru svo fallegar allar saman og alltaf dettur mér Guð í hug þegar ég sé myndir af þeim. Og jörðin okkar er svo sannarlega einstök. Ef tilviljunin gat skapað líf hérna afhverju þá ekki á nálægum plánetum líka? Það er nákvæmlega ekkert vísindalegt við sköpunarkenninguna eins og ég og aðrir trúaðir trúum henni, af því að við fyllumst þessari tilfinningu að það sé tilgangur með þessu og að hann sé fyrirfram ákveðinn. Að þetta sé lítill hlekkur og partur af mikilfengleika Drottins.

Og hvaðan kemur svo þessi tilfinning? Það er einfaldlega bannað að láta tilfinningar stjórna vísindunum og það er nú skiljanlegt, en það er ekki hægt að gera þá kröfu á kristna að stjórnast af vísindum þegar þeir stjórnast alfarið af tilfinningum. Guð notar oft tilfinningar til að tala við okkur og blæs okkur þá í brjóst þeim tilfinningum sem hann vill. Og mér finnst Guð oft tala við mig í sköpunarverkum sínum. Guð verður víst aldrei mældur af vísindunum, þó að vísindin geri það kannski óafvitandi. Hann vill einfaldlega vera persónulegur Guð okkar og birtast okkur þannig. Það þarf bara trú, ekki mælitæki.

Athugasemdir

[Bryndís Böðvarsdóttir, 1.7.2009 kl. 13:22]

Ég er svo sammála með þetta að manni finnist Guð tala til manns í sköpuninni. Hefur oft liðið þannig. Mér finnst ég t.d. aldrei vera í eins góðu andlegu og traustu trúarlegu jafnvægi eins og þegar ég er í tengslum við náttúruna. Það er á þeim stundum sem ég fer eins og ósjálfrátt að tala við Guð í huganum, því maður finnur svo sterkt fyrir honum.